این مطلب را م

سادگی کودکانه خانوم جوانی که در کودکستان برای بچه‌های 4 ساله کار می‌کرد می‌خواست چکمه‌های یه بچه‌ای رو پاش کنه ولی چکمه‌ها به پای بچه نمی‌رفت. بعد از کلی فشار ..... و خم و راست شدن، بچه رو بغل می‌کنه و میذاره روی میز، بعد روی زمین بالاخره با هزار جابجایی و فشار چکمه‌ها رو  پای بچه می‌کنه و یه نفس راحت می‌کشه که ..... هنوز آخیش گفتن تموم نشده بود که بچه میگه؛ این چکمه‌ها لنگه به لنگه است. خانومه ناچار با هزار بار فشار و این ور و اون ور شدن و مواظب باشه که بچه نیفته هر چه تونست کشید، تا بالاخره چکمه‌های تنگ رو یکی یکی از پای بچه درآورد و باز با همان زحمت زیاد پوتین‌ها رو این بار دقیق و درست پای بچه کرد که لنگه به لنگه نباشه. ولی با چه زحمتی، چون چکمه‌ها به پای بچه نمی‌رفتن و با فشار زیاد بلاخره موفق شد که اونها رو  پای این کوچولو بکنه، که این دفعه بچه گفت این چکمه‌ها مال من نیست. خانم جوان یه آه طولانی و سری تکان داد که انگار یک مصیبتی گریبان‌گیرش شده. با خستگی تمام نگاهی به بچه انداخت و گفت آخه چی بهت بگم. دو باره با زحمت بیشتر این چکمه‌های بسیار تنگ رو در آورد. وقتی تمام شد پرسید خب حالا چکمه‌هایی که پات بوده کدومه؟ بچه گفت: همین‌ها بود ولی مال برادرمه البته مامانم گفتش اشکالی نداره می‌تونم پام کنم ..... مربی که دیگه خون خونشو می‌خورد سعی کرد خونسردی خودش رو حفظ کنه و دوباره این چکمه‌هایی رو که به پای این بچه نمی‌رفت به پای اون کرد یک آه طولانی کشید و بعد گفت؛ خب حالا دستکش‌هات کجان؟ توی جیبت که نیستن. بچه با نگاه معصومانه‌ای گفت؛ توی چکمه‌هام بودن دیگه .....برای همین اینقدر سفت پام میرفت.

صطفی فرستاد :